Ünlü Oyuncu Bir Günlüğüne Suriyeli Oldu, Yaşadıklarını Anlattı

Ünlü oyuncu Seda Çavdar, Türkiye'ye sığınan Suriyeliler'in neler yaşadıklarını anlatabilmek için bir günlüğüne Suriyeli oldu. Suriyeliler'in sıkı şekilde yaşadığı Fatih-Aksaray sularında bir gün geçirdi. İzlenimlerini yazdı.

İşte Seda Çavdar'ın bir günde yaşadıklarından dikkat çeken bölümler...

- Suriyeli görünümüne kavuşmak için uzun bir makyaj aşamasından geçtim. evvel ten rengim koyulaştırıldı, peşinden kaş şeklim değiştirildi. Kıyafetlerim sokaktan geçen bir mültecinin üzerindekilerden farksızdı. Dışarı çıktığımda beni herhangi bir Suriyeli'nin hayat şartları bekliyordu.

- İstisnasız önüme gelen her dükkâna girerek işçiye gereksinimleri olup-olmadığını sordum. Ve nebati ki bulamadım. İşyerlerinde çalışan çoğu insan, aralarında anlaşmış gibi, 'Patron yok' dedi.

BAŞIMI SOKACAK EViM OLSUN

- Elimde, 'Suriyeli'yim, ev arıyorum' yazılı kağıdımla evvela sokakları arşınladım. Tek tek mahalle esnafına sordum. Sokak sokak dolaşarak ev aranmayacağını bildiğim için bu kez emlakçılara yöneldim. Asıl acımasızlık bu sektördeydi. 'Ev mevcut mı' diye sorduklarımdan kimisi tipime baktı, 'Sen nasıl tutabileceksin ki' dedi. Kimisi, 'yabancıya ev yok' dedi ve oturduğu koltuktan kalkmaya dahi tenezzül etmedi. Kimisi direk çarşaf çarşaf ilanlar asılı bulunduğu vaziyette ev yoktur dedi. İşaretle ilanları gösterdiğimde de, 'Hadi hadi, yallah. Seninle uğraşacak vaktim yok' dedi, gönderdi.

BOŞ MiDEYE HAVA

- Ev aramaydı, emlakçıydı, işti derken karnım acıkmıştı. Bu sefer elime, daha önceden hazırlamış olduğum, 'Suriyeli'yim, açım, Allah rızası için katkı edin' yazılı kağıdı aldım. Özellikle yemek dükkanlarına uğradım, restoranlardan istedim, lokantalardan dilendim. Hiçbirinden çehre bulamadım. Hatta ilk olarak uğradığım lokantaların birinde, benden daha küçük bir çocuk, 'Daha ne katkı edeceğiz size' dedi.

DiLENCiLiKTE KARAR KILDIM

- Sabahtan buyana çaldığım her kapı yüzüme kapanmış, bırakın iş bulmayı, bir dilim ekmeğe dahi ulaşamamıştım. Bu kez şansımı dilencilikte denemeye karar verdim. Başladım yürümeye ve Fatih Camii'nin kapısının önüne oturdum. Çarşamba Pazarı'na bakan, avlunun hariç kapısının önünde otururken, aklıma kağıt mendil satmak geldi. Sonuçta onları sömürmeye çalışmıyordum ve bana söyleyebilecekleri hiç bir şey olamazdı. Dizdim kağıt mendillerimi önüme, oturdum taşın üstüne. Bir elimle de kağıdımı tuttum.

YAZIYI OKUYUNCA BENİ FARK ETTİLER

- Kağıt başta yerdeydi fakat kimse yüzüme bakmıyordu. Elime alınca okumaya çalıştıkları için beni de ayrım etmeye başladılar. Arada baksınlar diye, bakın buradayım diye, burnumu çektim, öksürdüm, baktılar yürüdüler. Tabii bu arada birkaç mendil sattım. Kimi mendilini alıp gitti, bazen sırf parasını verdi. Caminin önünde oturma sebebimi söylememe lazım varmı bilmiyorum. Ya da söyleyeyim. Burada dahi akla her çeşitli şey gelebilir. Allah'ın evinin önündeydim, katkı istiyordum ve üstelik bunun için bir çabam vardı onlara; kağıt mendil verecektim. Camiden çıkanların ve camiye girenlerin yüzde doksanının umurunda dahi değildim. Kadınların daha fazla aşırı duyarsız olduklarını hissettim. Amacım hemcinslerimi zan altında bırakmak değil. Bugün başıma gelenler karşısında hissettiklerimi anlatıyorum sadece.

YİYECEK GİBİ BAKAN ERKEKLER

- Söylemeden edemeyeceğim bir şey daha var. Her bayan anlar bakıştan, birtakım baylar o halimde dahi bana yiyecek bunun şeklinde bakarak, beni nebati ki şaşırtmadılar. O durumdan kastım dişi hiç bir yanımın olmaması.

Fakir görünmekten, çirkin olmaktan bahsetmiyorum. Hâlimde, tavrımda bir beyi cezbedecek hiç bir şey olmadığının altını çiziyorum. Ana hatlarıyla gün böyle geçti. Siz bu yazıyı bir defa okuyacaksınız fakat ben bugünü, her gün düşüneceğim. İnsan olmaktan korkmayın fazla aşırı güzel bir şey. (Kaynak: Bugün Gazetesi)

Kaynak: HABERLER.COM